حسگر خوراکی هشداردهنده آنفولانزا با طعم آویشن

یکی از مشکلات اصلی آنفولانزا این است که فرد می‌تواند ویروس را قبل از اینکه حتی متوجه ابتلا به آن شود، منتقل کند. یک “حسگر” تجربی جدید می‌تواند روزی از این امر جلوگیری کند و باعث شود فرد طعم آویشن را در دهان خود احساس کند.

در حال حاضر، کیت‌های تست سریع مشابه COVID-19 در بازار وجود دارند که به افراد اجازه می‌دهند در خانه آنفولانزا را تست کنند، اما این کیت‌ها تنها زمانی مؤثر هستند که بیماران علائم را نشان دهند. در مواقعی که بیماران هنوز پیش‌سیمپتوم هستند و در عین حال مسری هستند، این کیت‌ها کارایی ندارند.

کیت‌های دیگری نیز وجود دارند که ویروس آنفولانزا را قبل از بروز علائم شناسایی می‌کنند، اما معمولاً هزینه‌بر و کند هستند. در اینجاست که حسگر مولکولی جدید وارد عمل می‌شود.

توسعه توسط دانشگاه وورزبورگ

این حسگر توسط پروفسور لورنس ماینل و همکارانش در دانشگاه وورزبورگ آلمان در حال توسعه است و در واقع یک ماده خوراکی است که می‌تواند در آدامس یا قرص‌های مکیدنی ادغام شود.

اجزای اصلی فعال حسگر، یک گلیکوپروتئین به نام نورآمینیداز است که بخشی از ویروس آنفولانزا است و همان “N” در H1N1 محسوب می‌شود. به‌طور معمول، این ویروس از نورآمینیداز برای شکستن پیوندهای خاص سلول میزبان که به آن حمله می‌کند، استفاده می‌کند تا بتواند آن را آلوده کند. در این حسگر، نورآمینیداز به مولکول‌های یک ترکیب فنولی به نام تیمول، که در گیاه آویشن یافت می‌شود، متصل شده است.

طرز کار حسگر

ایده این است که وقتی حسگر در دهان فردی که به آنفولانزا مبتلا است قرار می‌گیرد، ویروس نورآمینیداز را فعال می‌کند و باعث می‌شود که پیوندهای مولکول‌های تیمول از هم جدا شوند و بنابراین فرد طعم آویشن را در زبان خود حس کند. با تشخیص طعم آویشن، فرد می‌تواند متوجه شود که به آنفولانزا مبتلا شده و خود را ایزوله کند.

در آزمایش‌های انجام شده تا کنون، حسگر توانسته است طی ۳۰ دقیقه پس از قرارگیری در ویال‌های بزاق از افراد مبتلا به آنفولانزا، تیمول را آزاد کند. آزمایش‌های انسانی ممکن است ظرف دو سال آینده آغاز شود.

کاربردهای احتمالی

امید می‌رود که این تکنولوژی در نهایت توسط افرادی که در محیط‌های پرخطر نسبت به آنفولانزا قرار دارند یا در نزدیکی افرادی که نیاز به محافظت ویژه از ویروس دارند، مورد استفاده قرار گیرد.

مقاله‌ای در مورد این تحقیق به تازگی در مجله ACS Central Science منتشر شده است.